Zaterdag 1 april 2023.

Nee het is geen 1 april grap, het is gewoon écht dat dit de laatste blog Benidorm is. We zijn weer terug in Rotterdam c.q. Eerbeek en het zit er gewoon weer op voor dit jaar. Het is weer even overschakelen, maar ik neem er gewoon nog het hele weekend voor. Wennen aan die kleine, vervelende, leuke, makkelijke en gewoonste dingen van de wereld. Denk maar aan het pakken van water uit de kraan om te drinken of koffie/thee van te zetten. Heerlijk op een hoge toiletpot kunnen zitten zonder daarvoor al je spieren te moeten spannen om op te staan. Die toiletpotten in Spanje waren bijna allemaal laag. Voor mijn doen dan. De d’longhi koffiemachine gebruiken voor die heerlijke koffie zonder de deur uit te moeten voor échte koffie. Niet dat ik dan in Spanje een straf vond hoor, helemaal niet. Het geluid van zingende vogeltjes als je wakker ligt te worden in plaats van schreeuwende meeuwen, waar ik ook geen last van had. Dat dan weer niet. Gewoon anders. En dan natuurlijk het goede morgen zonnetje als je je bed uit komt. Het geluid van de zee. De tractor ’s nachts die het zand schoon en glad kwam rijden. De strandmannen die met de ligbedden liepen te gooien om ze voor de zonaanbidders klaar te zetten. Maar hoe snel zal dat weer horen tot de mooie herinnering van 8 weken Benidorm. Ik heb -ondanks de foute start de eerst 3 weken- er een mooie en relaxte tijd gehad. Tóch nog voor herhaling vatbaar. Dus wie weet.

Maar om thuis te komen moet je eerst vertrekken uit Benidorm en dat hebben Winny en ik gisteren gedaan. Dus ga ik even terug naar de dag van gisteren:

Vrijdag 31 maart 2023

Het is 6 uur in de morgen als de wekker gaat. Tijd om op te staan en nog het laatste beetje koffie uit het blik op te maken. De avond er voor hadden we onze koffers al zo goed als ingepakt, op de kleine dingetjes na als tandenborstels enzovoort. We hebben een tas vol etenswaren die nog goed waren en zelfs ongeopend achter gelaten voor Gloria. Gloria was de vrouw die zaterdags het schone beddengoed en handdoeken kwam brengen en de vuile was weer meenam. Ook heeft zij in de weken dat ik er was een paar keer dingetjes voor me geregeld. Onze communicatie verliep via Google translate, maar dat ging prima. Ook via Google Translate heb ik een briefje geschreven in het Spaans -nee, geen bokkenspaans- om haar te bedanken voor de goede zorgen en uit te leggen dat de achtergebleven etenswaren, z.g.a.n. kleding (T-shirts met lange mouwen die ik 1 nacht heb aangehad omdat ik het koud had, 2 T-shirts Small die ik gebruik heb als kussensloop, een nieuw jurkje dat niet over mijn boezem wilde zakken en dus helemaal nieuw is en een paar Spaanse sloffen die mij te klein zijn en dus ongedragen). Ook heb ik een extra centje in een envelopje achter gelaten voor haar. Met liefde en dank.

Na de koffie -en voor Winny nog een beschuitje want ik had geen trek #stressiebessie- de laatste dingen ingepakt en geprobeerd de koffer dicht te krijgen. Ik had gelukkig al voor de vakantie gewicht bijgeboekt (voor de koffer hè, niet voor mijn spijkerbroek) en mocht er 25 kilo in die koffer. Op de heenweg had ik 25,9 kilo en kreeg ik een extra kaartje aan mijn koffer met HEAVY en ook daar bedoelde ze het gewicht van mijn koffer mee gelukkig.

Ondanks dat ik een stapel oude kleding daar weg heb/had gegooid en niet zo veel heb bijgekocht, was het toch een strijd om de koffer dicht te krijgen. Heb nog e.e.a. gewisseld met mijn handbagage, maar de koffer woog alsof ik bakstenen ging smokkelen. Wat dus niet het geval was hoor. Winny mocht 20 kilo meenemen en had wél wat dingen gekocht, maar die zat op de heenweg 2 kilo onder haar (koffer) streefgewicht.  Dus zij heeft nog een paar kleine dingetjes van mij in haar koffer gedaan.

De laatste dingen weggegooid, vuilnisbakken geleegd en de boel weer op zijn plek gezet zoals ik het gevonden had toen ik in het appartement kwam. Ik had in die paar weken wat dingen bijgekocht en alles beetje ingericht naar eigen gemak.

Om 7 uur gingen we naar beneden om het vuil weg te gooien en te wachten op ons vervoer dat er om 7.25 uur zou zijn. We werden voor de deur opgehaald. Makkie met die kiloknallers van koffers. William stond er voor het hek en de taxi was er ook zo. Zowel William als de taxi chauffeur hadden ook hun bedenkingen bij het gewicht van de koffer. Goed voor je zelfvertrouwen ook als je StressieBessie heet. We moesten nog 3 mensen ophalen voor we naar het vliegveld gingen en nam ik afscheid van die lieve William.

Onderweg zat ik toch wel met die koffer in mijn maag hoor. Niet letterlijk natuurlijk, want al ben ik van huis uit breed, die koffer had niet gepast. En terwijl ik me wel realiseerde dat in het áller, áller, áller ergste geval ik gewoon wat moest bijbetalen voor de overige kilo’s werd ik pas weer wat rustiger toen de koffer voorziet werd van een nieuw HEAVY kaartje en verdween in de verte en mee mocht naar huis. Ik had maar een (koffer)overgewicht van 2 kilo 😉 en Winny van 3 kilo. Ja ach, kan gebeuren. Nada problema en we konden door. Natuurlijk eerst nog door de stresszone die douane heet. Maar voor zover werd er niet aangegeven dat je je koffer moest leegmaken of je rugzak of je handtas. Dus konden we gewoon alles op de band leggen, want we hadden afgesproken samen dat we deze keer geen pistolen, drugs of andere verboden waren zouden meenemen. Ook het detectiepoortje kwamen we zonder kleerscheuren door. Maar …………. er werd een klein blauw koffertje tegen gehouden en gevraagd van wie die was. Ja, tuurlijk weten we dat wel. Nee, nee, nee, deze keer was ik het niet. Het was Winny. Oh oh oh, wat nu weer. Ja hoor, er zit nog een laptop in, die had u er uit moeten halen. Dus hoppa, koffertje van de band en weer achter in de rij. Laptop er uit en op de band. Maar toen kwam ook mijn koffertje waar zowel een laptop als een tablet -al deed die het niet- dus moest ik ook met mijn koffert weer achteraan sluiten. Ondertussen stonden wel onze rugzakken en handtassen zonder beveiliging achteraan de band. Dus Winny weer door de detectie en ik wachten tot die bagage goed gekeurd werd. Nou moet ik zeggen dat ik het terecht vind hoor die ‘strenge’ beveiliging, maar het blijft altijd weer een ding.

Nadat we weer alles hadden ingepakt op naar de koffie. Lekker Starbucksie met croissantje erbij en ontdekken dat wij weer samen een nieuw komisch vormen: Willy en Rilly. Ach is weer eens wat anders dan Jip en Janneke, duo Rot en Vervelend, Knabbel en Babbel of Peppie en Kokkie. Tijdens het bestellen van de koffie had Winny ook gevraagd om een glaasje water voor mijn medicijnen. Die kreeg ze dan ook hoor, maar toen ik een slok nam toen ik de eerste pillen al in mijn mond had ………………. lauw water ! Wat is dat walgelijk en wat blijven de pilletjes daarvan hangen in je keel. Moest dus nog een slok nemen. Brrrrr. De rest van de medicijnen maar even in de wc ingenomen waar ik mijn bekertje kon omspoelen en vullen met echt koud water. Pffff. Maar vóór ik ze innam in de toiletruimte was ik bijna mijn pil kwijt: weggeblazen door de buurvrouw links van mij, die haar handen had gewassen en met zo’n prachtige Dyson droger wilde drogen. Dat ding blies zo mijn plastic bekertje én pilletje de wasbak ik. Nog net op tijd pilletje kunnen redden. Iets met Jantje de Boer?

Verder verliep alles perfect. Of ……………. toch niet?

We hebben pakjes brood gekocht voor in het vliegtuig, die geopend waren minder lekker smaakten dat gehoopt. Moesten met de lift naar beneden om naar de bus voor het vliegtuig te kunnen. Of je neemt de trap. Nou dat is aan ons met koffertje niet weggelegd. Wij hadden priority geboekt, dus mochten na de rollatorgang en rolstoelers als eersten door het poortje. Nou wil het geval dat er ergens iets niet goed verliep, want na ons mocht de rest van de reizigers ook doorlopen. Maar …………. Er was alleen maar een klein halletje en de deuren mochten of konden niet open. Dus stond het kleine halletje in no time helemaal vol, evenals de trap. Dus op een gegeven moment kwamen er 2 mensen met 2 kinderen en kinderwagen uit de lift -althans, dat probeerden ze- en stagneerde de hele mieterse boel helemaal. Jippie a Jee, dag vakantiegevoel hahahahaha.

Maar eenmaal in de bus gewurmd, alsnog een enge trap van het vliegtuig op met je koffertje en je bagage in het bagageruim boven je, konden we gaan zitten en uitpuffen. Waren bijna weer aan vakantie toe.

Na een vertraging van iets mee dan een half uur hadden we een prima vlucht. Kwamen aan in de regen en 11 graden. Dat wisten we, maar dan toch valt dat zwaar tegen als je een dag er voor nog om kwart over acht aan de boulevard een ijsje zit te eten in 23 graden.

We hadden een taxi geregeld en deze was blijven wachten. Inladen en naar huis, naar mijn meiden. Kleine stagnatie ook weer onderweg. Voor de Maastunnel stond een vrachtwagen die te hoog bleek te zijn. Dat wordt gesignaleerd en gelijk wordt de tunnel afgesloten voor het verkeer voor 5 minuten. Een paar auto’s mogen dan doorrijden, zodat de vrachtwagen de ruimte krijgt om te keren en dan wordt tunnel weer vrij gegeven. Nog nooit mee gemaakt en met mij schijnbaar nog een paar die niet begrepen wat er van hen verwacht werd en bleven staan.

Maar we zijn thuis gekomen waar mijn meiden op me wachten. Glo vrat me bijna op en overdekte met al haar liefde en kusjes. Wat een heerlijke thuiskomst dan toch weer. Ook mijn andere meissie Iris was blij me te zien al moet ze nu wel weer het huis en de hond delen met oma.

Na een heerlijke bak koffie aanvaardde Winny weer de terugreis naar huis. Op naar háár meiden.

Vannacht de hele nacht geslapen met een hond vastgeplakt aan me, mijn eerste lange wandeling weer gedaan met Glo (ze nam me de hele wijk weer door om me te laten zien dat er niet veel veranderd was) en nu de rest van het weekend weer heel kalm aan. Stukje bij beetje de koffers uitpakken, alles weer op z’n plekje (op 1 onderbroek na is alles schoon de koffer in gegaan) en dan maandag weer over naar de orde van de dag. Ook een gepensioneerde heeft dat, al ligt daarbij het tempo wat lager. En dat wou ik eigenlijk maar zo houden: Tranquilo en Mañana.

Ik zeg nogmaals; dank voor alle leuke reacties en misschien volgend jaar weer een Benidorm blog. Bij leven en welzijn.

Liefs

Joyce