Zaterdag 4 februari 2023.

Hier is ie dan. De eerste *yeah, enige *yeah, echte *yeah dagelijkse blog genaamd: Joyce blogt Benidorm. De eerste hele dag in Benidorm. Over deze dag blog ik morgenochtend even anders wordt het té lang in één keer.

Vrijdag 3 februari 2023

Deze dag had ik een heel onrustige dag. De wereldreizigster die ik altijd was, was even ver te zoeken. Maar om kwart voor drie was ik op Rotterdam Airport en zat op tijd bij gate 6 te wachten tot ik naar binnen mocht. Bij het inchecken kreeg ik te horen dat het wel eens kon gebeuren dat mijn handbagage niet mee aan boord kon en alsnog -gratis- als ruimbagage mee moest. Nou dat vind ik prima hoor, maar zorgen jullie dan wel voor een tasje waarin ik 8 weken medicijnen mee kan nemen? Die mogen pertinent niet het ruim in, véél te koud voor sommige medicijnen. Ik werd gewaarschuwd in het ziekenhuis dat mijn chemopillen zéker niet in het ruim mochten. Dus terwijl ik me so wie so al druk maakte voor de douane

-hét stressmoment van iedere reis met dat uitpakken en weer inpakken wat deze keer ook weer meeviel- of ik gedoe zou krijgen met mijn ‘drugsmokkel’ ging mijn koffertje gewoon mee aan boord gelukkig. Nadeel van Zestienhoven vind ik nog steeds dat je de trappen op moet met je koffer om in het vliegtuig te komen. Net als dat er geen lift is naar de toiletten beneden en je dus met je bijna 10 kilo wegende (en niet alleen van de medicijnen hoor haha) de trappen op en af moest. De 2^e keer dat ik naar het toilet moest ben ik gewoon boven op de invalide toilet gegaan. Tenslotte had ik van al dat gesjouw en trappen lopen flink last van mijn heup. Maar het is een kwestie van dragen en niet klagen.

Gelukkig zat ik weer in een vliegtuig waar mensen te observeren waren en die prima voer voor mijn blog konden zijn. Zo zat er voor mij een mijnheer op de stoel bij het raam. Komt er een Engels sprekende dame aan en die zegt dat het háár stoel is. En volgens haar boardingpas klopte dat ook. Maar …… volgens de boardingpas van de mijnheer ook. Oh oh oh, wat nu? Nu bleek dat de vrouw van die Nederlandse mijnheer ergens achterin zat en zo ook de echtgenoot van de Engels sprekende dame. Na wat heen en weer geschuif, kwam de echtgenote van de Nederlandse man voor mij zitten en verdween de Engelse dame naar achter. Opgelost !!! Dacht ik. Maar de Nederlandse dame was niet alleen. Zij had in een tas haar kleine hondje bij zich. Haar allessie zoals zij haar noemde. Maar wat wil nou het geval? #voervoorblogs. Voor stoel nummer 3 had zich nog een passagier aangemeld, maar die bleek allergisch voor honden te zijn. Nou ik kan u garanderen dat ik mijn glimlach van oor tot oor nauwelijks kon verbergen. De man is op een lege stoel aan de andere kant gaan zitten, die binnen 10 minuten geclaimd werd door een dame. De man is naar achter verdwenen en ik heb hem niet meer terug gezien. Ik neem aan dat hij een andere plek heeft kunnen vinden. En toen moest de reis nog gaan beginnen.

Doordat passagier 3 naar achteren was verdwenen dachten de dame (wat later geen dame bleek te zijn) en de heer dat hun allessie mooi in het midden van hun kon zitten. Konden zij haar en zij hen zien. Maar aan deze droom kwam al snel een eind toen de stewardess kwam vertellen dat het hondje met haar tasje gewoon op de grond moest staan. Dat zijn nou eenmaal de vervoersregels. De vrouw zei gelijk dat anders nooit was al gaf de stewardess anders aan. Op de stoel voor de desbetreffende vrouw zat een man die zich omdraaide en vriendelijk zei dat die regel voor alle vliegmaatschappijen gold. En ineens ging het bekkie van de ‘dame’ open. Ik vermoed dat zij uit Rotterdam kwam toen ze tegen de man voor haar snauwde dat ie zich met zijn eigen zaken moest bemoeien. De stewardess -een dame met heel veel ervaring gezien haar houding en leeftijd- suste de boel en zei dat het hondje gewoon op de grond moest. Ha ha ha. Ik ga op vakantie en neem mee ………… mijn hondje.

Verder was er nog een passagier van redelijke omvang die een stoel naast mijn had gereserveerd. Ik heb bijna de hele reis op een of andere manier wat scheef gezeten, maar het is gelukt. De arme man had nog Parkinson ook -denk ik- en dus als hij zijn tablet uit zijn tas haalde schokte ik enigszins met hem mee. Ben gewoon een solidair typje zeg maar. Hij moest een paar keer in zijn tas zijn, want zijn koptelefoon deed het niet waardoor ik af en toe stukjes van zijn luisterboek mee kreeg. Hij had dit door, pakte wéér zijn tas voor een snoertje dat hij moest verbinden met zijn tablet. Dit ging niet erg makkelijk en dus hielp zijn vrouw op een gegeven moment. Zij zat naast hem.

De vlucht verliep verder vrij rustig en om half acht landde we op Alicante. Koffer opgehaald en richting uitgang. Daar werd ik opgewacht door William, de reisleider die vorig jaar nog bij Sunweb werkte en ook mijn reisleider/host was. Het was een hartelijk welkom. Nu werkt hij bij Primavera. Buiten stond een grote bus te wachten op ons. Een privé bus dus, want ik was de enige -samen met William dus- passagier. Onderweg kreeg ik een overload aan informatie en kletste we er op los. William is nog even meegelopen naar de lift en we namen afscheid tot volgende week. In het appartement wachtte er een boodschappentasje op me met wat spulletjes en hoefde ik de deur gelukkig niet meer uit. De koffers toch maar uitgepakt omdat ik er toch wat spulletjes uit moest halen. Om bij elven ging ik naar bed. Had televisie zitten kijken via Ziggo Go en via mijn Spotify en meegebrachte speakertje muziek aan gehad. Dat lukte prima en ik begrijp dan ook niet waarom dit vorig jaar niet lukte of dat ik daar toen niet aan gedacht had.

Het slapen ging niet zo best, veel er uit geweest om te plassen en gewoon onrustig en malende. Mijn hersenen (of althans iets dat daar voor doorgaat) hadden teveel prikkels gehad denk ik. Maar ik heb de ochtend gehaald en genoot van de opkomende zon en het ruisen van de zee.

Wat ik op de zaterdag allemaal heb uitgevoerd leest u zondagmorgen bij het ontbijt.

Voor nu wens ik iedereen een fijne voortzetting van waar hij/zij mee bezig is of gaat zijn.

Buenos dias.

Joyce