Vrijdag 24 februari 2023 (geschreven op zaterdag de 25^e)

En deze blog draagt de titel: MAAR IK VIND/VOND HET NIET ERG.

Heel onverwachts, ik kan wel zeggen: totaal onverwachts, is de vrijdag ineens een keihard werken dag geworden. MAAR IK VOND HET NIET ERG.

Na weer een vreselijke nacht waar om 10 voor 2 er een hondje zeker een kwartier liep te keffen (de balkondeur werd zelfs even open gezet) en om 4 uur de senorita liep te schreeuwen/mopperen (hondje toen niet gehoord), besloot ik na mijn ontbijtje eerst naar de apotheek te lopen voor oordopjes. Tijdens het douchen, voor ik de deur uit ging, had ik een telefoontje gehad maar omdat ik deze keer de telefoon niet had meegenomen in de badkamer én het geluid sws toch nog uit stond, kreeg ik iets later een appje. Van William. Of ik hem even wilde bellen als het mij uit kwam. Maar ik stond bij de apotheek binnen en belde hem toen ik daar klaar was en buiten stond. Mijn hart bonsde in mijn keel, want in mijn negatieve spiraal dacht ik gelijk: “oh er is een foutje gemaakt, ik kan helemaal woensdag niet verhuizen”. Maar, hij had een heel fijn bericht voor mij zei hij. Alberto -de eigenaar van het pand of in ieder geval van een groot aantal appartementen- was met nog een alternatief op de proppen gekomen. Op de 19^e verdieping, dus 1 etage hoger dan dat ik zat én op de etage waar mijn vrienden verbleven, stond een appartement leeg en als ik wilde kon ik daar gaan kijken of het wat was. Mijn hart sloeg een paar slagen over toen William vertelde dat Alberto daar zelf 3 maanden had verbleven kort geleden en hij niets van het hondje had gemerkt. Ik kon bij Raoul de sleutel gaan halen en kijken of het wat was voor mij. Ik had alle tijd om te beslissen en om te verhuizen. Dus ben ik als een gek terug gegaan naar het appartement en ben de sleutel gaan halen. Ik stapte binnen en dacht meteen: MAAR DÍT VIND IK NIET ERG !

Nou is natuurlijk alles beter dan waar ik zat als het gaat om het geluid. Ik was immers al zo ver dat ik mijn uitzicht en locatie wilde opgeven voor een plek waar rust heerste (hiermee bedoel ik geen verkeersgeluiden of schreeuwende Engelsen hoor). En rust en stilte moet je zoeken in een hutje op de heide en niet in Benidorm. Daar ben ik me terdege van bewust. Maar al ben ik van de geluidjes -of liever gezegd NIET van de geluidjes- u begrijpt waarschijnlijk wat ik bedoel. #autist

Maar voordat het weer een blog van 4 pagina’s wordt -ik ben nou eenmaal niet kort van stof- ga ik terug naar appartement 19D. Een hoekappartement met een waanzinnig binnen en buiten balkon. Mijn uitzicht was ook veranderd hierdoor. Ik keek nu ook naar de bergen, de straten, de Engelse wijk en maar een deel van de boulevard en toch nog groot gedeelte zee. Maar DAT VIND IK NIET ERG. Ik had gelijk iets van; YESSSSSS dat doe ik. Ik heb William gebeld dat ik ging verhuizen en ben gelijk -je kent me- in gaan pakken. Hmmmm? Had ik dit allemaal in die 2 koffers meegebracht? Nou oké, kom maar op. En dus ben ik in gaan pakken en ben wel 6 of 7 keer heen en weer gegaan. Gelukkig hebben ze een lift hahaha. Tassen vol gegooid met alles, kleding in koffer en natuurlijk mijn tekenspullen in kleine koffer. MAAR IK VIND HET NIET ERG.  Veel spullen heb ik al gelijk uitgepakt, zoals bad spulletjes en keukenspulletjes en als laatste de spullen uit diepvries en koelkast meegenomen. Om rond half 3 was alles over en grootste gedeelte uitgepakt (ook omdat ik steeds mijn boodschappentassen nodig had haha). Ik heb het appartement nog schoongemaakt hoewel ik weet dat dat niet moet, maar ik ben ik. Badkamer gelijk gedaan toen ik alles er uit had, de wc schoon, keuken schoon, bed afgehaald en de was neergegooid en de deur achter me dicht getrokken. Letterlijk en figuurlijk. Heerlijk hoor om in dat lege appartement naar boven toe lelijke dingen tegen de senorita en Keffie te zeggen. Verstaan ze niet, ik ben stuk frustratie kwijt en ik ben toch weg hahaha. MAAR IK VIND HET NIET ERG. De sleutel had ik -zoals afgesproken- op het kastje binnen gelegd en terwijl ik de deur dicht trek en mijn laatste boodschappentas oppak denk ik: Shit, ik vergeet de vuilniszak. William verteld, volgens afspraak, dat ik klaar was en verzoek om door te geven aan Gloria de schoonmaakster, dat ik die zak vergeten was. Maar ik denk dat er niemand het appartement zo schoon achterlaat als ik, dus ze mag niet klagen.  Door mijn doordouwen was ik helemaal vergeten te eten rond 12 uur en dat ging ik merken. Moe, te weinig drinken en niet eten brengt je aan het wankelen. En de opgebouwde stress weer niet te vergeten. Maar de positieve vibes hadden de overhand al trekt mijn maag zich daar niets van aan. Dus heb ik de boel de boel gelaten, heb me omgekleed en ben er uit gegaan. Moest keukenrol hebben, dus alleen dat even gehaald bij de supermarkt en toen een zak patat met mini kaassoufflés en een frikandel speciaal gehaald. Meegenomen naar huis en aan tafel zittend heerlijk zitten eten. Rust in de tent !

Ik hoorde s middags Keffie nog wel 2 keer vanaf het balkon, maar dat klonk ineens zo ver weg, alsof er beneden aan de boulevard een hondje blafte. Het is het verwaarlozen en nu ineens VIND IK HET NIET ERG.

Over het appartement:

• Heerlijk weids uitzicht MAAR IK VIND HET NIET ERG
• Veel andere geluiden van b.v. verkeer en de Engelse kroeg in de ‘verte’, MAAR IK VIND HET NIET ERG
• het schrapende geluid van de hard plasticachtige verduisteringsgordijnen langs de muur. MAAR IK VIND HET NIET ERG want dat heb ik opgelost met een bewaarde veter uit een nieuwe broek en een stoel.
• Er is geen waterkoker, dus even water koken in een pannetje. MAAR IK VIND HET NIET ERG, ga straks gewoon even naar het grote winkelcentrum. Daar zit een MediaMarkt en daar hebben ze vast wel een goedkoop klein waterkokertje. Het is alleen voor mijn thee en koffie. Anders wel bij mijn Chinese vriend.
• Als ik dat toch naar de MediaMarkt ga, dan doe ik gelijk maar mijn weekendboodschappen bij de Lidl , die daar ook zit. MAAR IK VIND HET NIET ERG
• Ik heb hier een salontafel, da’s wel prettig. Kan zo, hangend op de bank, televisie kijken als ik daar zin in heb ’s avonds. MAAR IK VIND HET NIET ERG
• De hoog design eetkamer stoelen 😊hebben pootjes naar buiten. Die glijden zo heerlijk weg (óók naar buiten) als ik daar met mijn 100 kilo -ongeveer- op ga zitten. En het zal natuurlijk Jantje de Boer niet zijn als dat eindigt in het debacle van een kapotte stoel. Dus heb ik één van de plastic tuinstoelen neer gezet (met kussentje er in hoog genoeg voor aan tafel) MAAR IK VIND HET NIET ERG en kan zonder vrezen aan tafel zitten. Toch wel mijn plek hoor !
• Ik hoef ook niet meer in een bad te stappen, maar heb een inloop douche MAAR IK VIND HET NIET ERG
• Heb hier wel inkijk vanaf de zijkant, maar daar moet ik gewoon rekening mee houden als ik op één van mijn balkons ga staan. #luxeprobleem MAAR IK VIND HET NIET ERG

U ziet, voor mij alleen maar positieve dingen. Ik ga er nog 5 mooie weken van maken en genieten van het gebodene. EN DAT VIND IK NIET ERG

Laterzzzzzzzzzzzzz

Saludos y un abrazo.

Joyce