Dinsdag 7 maart 2023.

Vanmorgen onrustig wakker geworden. Het voor mij bekende gevoel van onrust overheerste, het gevoel van opgejaagd zijn. Iets wat ik meestal niet kan plaatsen, zeker vandaag niet. Ik moet niets namelijk. Als ik met de trein naar Altea wil, gaat er elk uur een trein en anders rijdt er ook elk half uur nog een bus. Pfff, af en toe word ik nog steeds gek van mij. Maar ik houd van het alleen, ik houd van alle tijd die ik heb hier en ik houd van mij. Geen verplichting. Nou ja, gewoon ik zeg maar.

Dus toch zoals ik me had voorgenomen de trein van 10.07 genomen door op tijd bij de bus te staan. Het zonnetje scheen al en het was om 9 uur al 16 graden. Sorry Nederland.

Zodra je de trein uit komt sta je binnen 4 minuten lopen op de markt. Ach u kent die markten wel: tasjes en tassen, brillen, veel kleding en schoenen, kleedjes en telefoonhoesjes. Hoppa. Als je niet uitkijkt is het net als bij de Primark: het kost allemaal geen drol en voor je het weet heb je toch een flinke eindrekening voor allemaal leuke dingen die thuis weer in de kast verdwijnen waarschijnlijk. Met uitzondering van de broeken die ik hier in Benidorm al gekocht heb voor van de zomer.

Op een gegeven moment weet je niet welke rij je nou wel of welke je niet hebt gehad. Het lijkt allemaal op elkaar, niets springt er uit. Maar ach, het zonnetje schijnt en het is heerlijk om beetje rond te kijken. En rondkijken doe ik en ik zie en hoor nou  soms hele leuke dingen. Zo zie ik aan het eind van de markt een  man een hekje uit komen. Oh, dacht ik, een leuk parkje. Maar ……… het was een honden uitlaat park. En dat begrijp ik al van de -Vlaams sprekende- man die tegen zijn vrouw zegt: als de honden er mogen wateren, mag ik het toch ook. Hahaha, wat een Belgische logica.

Verderop de markt hoor ik een meisje tegen haar ouders zeggen: “ja hoor Annie hep dr tassie”  De moeder zucht en zegt: wéér een? En ik glimlach hier om en denk aan thuis .

Na een drie kwartier of zo houd ik de markt voor gezien en ga terug richting treinstation. Vandaaruit wil ik nog even het centrum in. Ik herken de straat die ik oversteek. Zo dichtbij de boulevard? Ja hoor, daar sta ik weer. Op de mooie boulevard van Altea. Een plek waar ik graag wandel. En waar ik bij ‘mijn’ tentje lekkere koffie kan drinken met in plaats van een koekje er bij, een pracht uitzicht. Ik geniet van het uitzicht van de zee en van de vriendelijke ober. Hihi.

Eerst een lekkere cappuccino en daarna wat te eten want het is bijna lunchtijd tenslotte. Ik kies voor gamba’s die zo heerlijk smaken. Biertje 0.0 er bij en alle onrust is totaal vertrokken uit mijn lijf. Werkt dus stukken beter dan pilletjes.

Op het terras komen een man en een vrouw aanlopen. De vrouw vraagt; gaan we ‘hier’ of gaan we ‘daar’? De man antwoord niets en loopt naar een tafel ‘daar’. Maar het tafeltje ‘daar’ staat in de zon en de vrouw wil dat niet. Dus gaat zij aan het tafeltje ‘hier’ zitten. De man staat ‘daar’ op en gaat bij de vrouw ‘hier’ zitten.

Wat is het toch heerlijk om mensen te begluren en af te luisteren.

Ik staar in het niets,

weet niet wat ik denk

en óf ik wel denk.

Ineens klinkt het “Unforgettable”

-Nat King Cole-

door de spreakers op het terras.

Alles heeft een bedoeling.

Nog een tijdje vertoeft aan zee en boulevard en genoten van het zonnetje en de zee. Nog een takje rozemarijn geplukt om neer te zetten in het appartement. Ruikt zo heerlijk.

Met de bus naar Benidorm omdat de trein nog 50 minuten op zich laat wachten. In de bus zitten kleppen met een stel uit België, nog wat boodschapjes gedaan en terug naar het appartement waar ik nog lekker even in het zonnetje heb gezeten op het binnen balkon, wezen douchen, me goed ingesmeerd en wat makkelijks aangetrokken. Het was al met al toch weer een fijne dag. Morgen blijf ik lekker thuis. Dus geen markt en geen churro’s. Al weet je met mijn maar nooit.

Voor nu ga ik bankie hangen en hoop op een goede nacht slapen.

Hasta Mañana.

Joyce