Donderdag 9 maart 2023

Polopperdepolopdepolop. Wie had dit vanmorgen gedacht? Nou ik niet hoor ! Er was mij verteld dat de weg naar het kasteel goed begaanbaar was. Ja natuurlijk, als je van klimmen houdt, conditie hebt en geen last van je heup en knie. Maar het klopt wel. De weg was goed begaanbaar.

Maar laten we maar bij het begin beginnen. Bereisd als ik ben en waar ik altijd in mijn eentje naar toe ging, zag ik vanmorgen ineens tegen dit tripje op als tegen een berg. Haha, wat een leuke woordspeling in deze. Vraag me niet waarom. Het is er ineens en ik laat het gebeuren. Ik zie wel hoe ver ik kom.

Omdat ik al weer lekker vroeg wakker was, had ik om half negen al gedoucht, ontbeten en koffie op. Dus bedacht ik mij: ik ga mijn boodschapjes vast doen, heb ik dat gedaan en zijn de spiertjes opgewarmd. Haha, wat een smoes. Dus ben ik naar de supermarkt gelopen, heb flesjes water gehaald (omdat ik er één mee wilde nemen, wat ik dus alsnog vergeten ben) en nog wat dingetjes. Gelijk mijn plastic in de container en mijn afval weg gegooid. Mijn bus vanaf het busstation zou om 11.15 vertrekken -dacht ik- en dus had ik alle tijd. Omdat de bushalte waar ik dacht dat ik moest opstappen om bij het busstation te komen tegenover de supermarkt was, heb ik het voor alle zekerheid gevraagd aan een chauffeur die op aflossing leek te wachten. Ik heb me voorgenomen dat, mócht ik besluiten volgend jaar de winter te ontvluchten in Nederland, ik was basis Spaans wil leren. Die knakkers hier spreken bijna geen van allen Engels, of doen alsof. Maar met een brede glimlach, handen en voeten kwamen we eruit: ik moest lijn 3 nemen en die halte was daar het straatje door en bij de kruising rechts. Eh ja hoor, moet je mij laten doen, straatjes door. Ik ga het wel zien. Dankte hem zeer hartelijk en ging mijn boodschappen doen en thuisbrengen. Kwart voor tien stond alles thuis en ik dacht: ik ga aan de wandel, dan heb ik álle tijd en raak ik mijn onrust ook kwijt. Ach mensen toch. Moet je nagaan: alsof mijn leven er van af hangt, alsof de wereld vergaat als ik die bus niet haal, alsof ik dan voor 1.50 niet een ander kaartje kan kopen voor een andere dag eventueel. Maar ja, maak dat de kat maar eens wijs. Oh nee, mij in dit geval. Dus ging ik aan de wandel en terwijl ik de deur uit ging dacht ik: hmmmm, dat straatje? Kruispunt? Ik weet waar hij bedoelt. Maar dat is vanaf mijn appartement een stuk omlopen. Maar ja, dat kon hij natuurlijk niet weten waar ik vandaan moest komen. Hij was uitgegaan van die plek voor de supermarkt. Wat een licht ben ik toch ook he. Dus ik aan de wandel en omdat ik niet precies wist waar die bus vandaan moest komen, ben ik naar de halte gelopen die in ieder geval ná dat straatje was. Begrijpt u hem nog. Nou voor mij is het zo helder als een klontje. Dus om 10 uur, bij 19 graden (broeierig warm al) liep het water met sloten tegelijk van mijn voorhoofd, via mijn nek en schouders richting bilnaad, waar mijn grote katoenen slip het vocht absorbeerde. Zou het door de temperatuur komen of door mijn bloeddruk? Ik vraag me dan met regelmaat af waarom ik me zo druk maak op mijn leeftijd en met het leven dat ik nog voor me heb.

Om 5 over 10 stopte de bus en 8 minuten later zat ik op het busstation. Dus ruim een uur voor vertrek van mijn bus naar Polop. He he, maak je je nou daar allemaal zo druk om?

Bij het busstation lekker op een bankje in ‘mijn’ vogelparkje bij zitten komen en langzaam voelde ik de stress wegebben bij het gekwetter van de vogels. Gek wijf.

Omdat ik ben wie ik ben heb ik om tien voor elf de weg overgestoken naar de bushalte. De jongeman had me van de week al verteld dat ik op perron 1 of 2 moest zijn. Dus ging ik die richting op, in de hal nog even naar het toilet en naar het cafetaria voor een kop koffie. Jammer dat ze daar ook geen Engels spreken, maar ik wees op een soort gevulde koek voor bij de koffie en dacht: ik proef wel wat er in zit. Om even over 11 -ik zat aan een tafeltje buiten vlak bij perron 1 / 2- stopte de bus met voorop o.a. Polop. Nou weet je wat, wel wat vroeg misschien, maar ik stap toch maar in. Mijn gevoel was juist want ik zat nog niet of de deuren gingen dicht en de bus vertrok. He, dit is toch geen 11.15 uur ? Ik keek nog even zijdelings op mijn kaartje en ………….. vertrektijd 11.05 uur. Licht in de duisternis ook weer he ikke. Nou ach, over 2 uur had er weer een gegaan hahahaha.

Maar ik was op weg naar Polop zoals bedacht. Onderweg, bij een van de haltes, zat een vrouw met haar kind te wachten op de bus. Zij zat net haar kind de borst te geven. De vrouwelijke chauffeur (was een vrolijkerd) stapte uit, hielp de vrouw met kind in de bus en zette haar boodschappentas en kinderwagen in de klep. De vrouw nam plaats voorin en vervolgde haar voedingsuitgave. Heerlijk toch als dat kan. Toen de vrouw er uit moest, hielp de chauffeur haar weer met het zelfde geduld en vriendelijkheid.

In Polop zijn 2 bushaltes. Een voor de heenweg en een voor de terugweg. Het is een uitgestorven, klein dorp maar ook wel lieflijk.

In de verte zag ik de kerk en het kasteel. Althans, wat daar van over is dan. Dus hoppa, Polopoppa. In de benen ! Nou ik kan u zeggen (foto’s wijzen het wel uit) om daar te komen moet je flink klimmen hoor. Ik heb geen wiskundeknobbel en weet dan ook niet precies hoe het zit met het percentage. Maar steil was het wel. Vraag maar aan de spieren in mijn bovenbenen en mijn knieën. Maar ondanks dat het best heel zwaar was, was het zéér de moeite waard. Ik kan niet anders zeggen. Na een tijdje rond gewandeld te hebben, te hebben genoten van de vlinders die het druk hadden met elkaar en van het uitzicht, heb ik de terugweg aanvaard. Da’s bijna nog erger dan omhoog. Vraag maar aan mijn kuiten haha.

Halverwege de afdaling was er een terrasje: bar Alberto. Nou dat lijkt me lekker: een kop koffie voor alle moeite. Na 10 minuten gezeten te hebben (er waren nog 2 gasten) kwam er iemand al bellend met zijn telefoon mijn richting op met en blik van: wat moet je? Ik vroeg om koffie. Maar dat had ie niet, alleen iets fris. Nou weet je wat bar Alberto? Bekijk het lekker, ik wandel wel door. Het toilet was ook al kapot stond er op een groot bord. Heb ik weer.

Dus terug het dorp in. Wel nadat ik weer 2 x in een doodlopend straatje terecht was gekomen door mijn eigenwijze wat een leuk straatje gedoe. Weg kwijt ! Maar Polop is té klein om echt te verdwalen en nadat ik een bord had gevonden dat verwees naar het plein met de 221 fonteinen. Het aantal klopt, ik heb ze geteld. 😊

Omdat ik nodig naar het toilet moest en ontzettende trek in koffie had, ben ik bij een pizzeria op het terras gaan zitten. Ook daar waren 2 bezette tafels en nam ik dus plaats. Na 10 minuten zonder dat er iemand was geweest, ben ik weer opgestapt en vond ik een klein zijstraatje bij de fonteinen een smoezelig ieniemienie cafeetje waar ik een heerlijke kop koffie nam voor 1,60. De man wilde het zelfs nog naar buiten brengen voor me. Het was echt een heerlijke kop koffie. Foto’s gemaakt bij de fonteinen en richting bushalte gelopen. Omdat ik nog ruim een half uur had nog even een zijstraatje in geschoten (niet te ver hoor haha) en ben bij de bus gaan zitten. Deze mag ik ook zeker niet missen, want terug zit er 3 uur tussen de ritten en om nou in dit half dode dorp nog 3 uur te slenteren zit er niet in. Mijn lijf zei al dat het meer dan genoeg was met dit eigenwijze geklauter van mij.

Dus op tijd met de bus terug, bij het busstation nog even in mijn vogelparkje gaan zitten en de bus naar huis genomen. Bij de Consum eten voor vanavond gehaald en naar huis gelopen. Tot op het bot versleten maar zo blij dat ik gegaan ben. Het is -nogmaals- zo de moeite waard geweest. Nu even niks meer. In ieder geval niet vanavond. Morgen zien we wel weer verder. Ja toch, niet dan?

Voor vandaag is mijn motto: BETER OMHOOG GEKLOMMEN DAN OMLAAG GEVALLEN.

Fijne avond, dag of nacht (al gelang de tijd dat u dit leest) gewenst.

Adios.

Joyce.