Maandag 20 maart 2023

Helaas is het internet nog aan/uit, kan geen verbinding maken met het netwerk, maar dat houdt mij niet tegen een blog te schrijven of foto’s in een album te zetten. O ja, dat laatste wel, want dan moet ik naar die site en dat gaat niet zonder internet. Nou ach, schrijven in Word kan so wie so, want daar heb ik geen internet voor nodig. De foto’s op de laptop zetten is ook geen punt, dus al met al voor mezelf goed bezig en daarmee kan ik toch mijn verhaal kwijt.

Vanmorgen al vroeg de deur uit. Half negen gaf mijn gevoel aan, want een bus kan altijd iets vroeger zijn hier (of later). En ja hoor, mijn voorgevoel zat er niet naast. Ik was amper bij de halte of de bus kwam er aan. Vijf over half negen ! En dat terwijl hij normaliter tussen tien over half en kwart voor komt. Maar ja, normaliter bestaat niet bij de Spaanse bussen haha. Normaal gesproken zou ik geen ‘haast’ hebben, maar ik wilde op tijd bij de trein zijn (al had ik een volgende ook nog wel kunnen nemen) omdat ik misschien nog moest zoeken naar de chocoladefabriek. En omdat ik daar een ticket voor geboekt had -al was deze gratis- wilde ik toch op tijd zijn. Nou, no problema dus. Op tijd bij de trein (al ging deze op een ander tijdstip = vroeger weg), ingestapt en plekje gezocht. Toen de trein ging rijden, ging hij een andere kant op dan dat hij zou moeten gaan. Ongeloof, verbazing en vragende gezichten van bijna iedereen. Maar al snel werd duidelijk dat de trein één halte de andere kant op ging, naar de halte waar ook het busstation is, om daarna terug te rijden en weer te stoppen op het station alwaar hij op de juiste tijd vertrok. Ach ja.

Ongeveer een kwartier later was ik op het station van Crueta, wijk van Villajoyosa waar de fabriek stond. Lang hoefde in niet te zoeken. Je moet even doorhebben welke richting je op moet, maar daar hebben we Google maps voor nietwaar. Maar al snel zag ik boven alles uit het bord Valor. Dus dan loop je die kant op. Ik was nog wat vroeg, dus even op een bankje rond zitten kijken en tien voor tien naar de ingang gelopen. Nog even gezellig zitten praten met een echtpaar uit Nieuw Zeeland die tegenwoordig in Engeland woont. Zij vertelden mij dat het de moeite waard was om richting strand te gaan, want dat was daar heel gezellig met veel tapaz en andere restaurantjes. Gaan we doen !

De rondleiding was best interessant en ik heb er ook wel wat van opgestoken. Spectaculair vond ik het niet, gewoon wel aardig. In het museum mochten we foto’s maken, in de fabriek zelf niet. Ik denk logisch toch. Daar staan mensen te werken en dan hebben we het over privacy. Voor je daadwerkelijk aan de rondleiding begint, wordt je reukzin al getriggerd met een heerlijke overweldigende chocolade lucht. Je komt er gelijk al een kilo van aan, van die lucht. MMMMMM.

Aan het eind van de rondleiding eindig je in -hoe kan het ook anders- winkel. Daar mag je van verschillende chocolade proeven. Ja, probeer dan maar eens met lege handen weg te gaan. Voor mijn meissie wat melk chocolade gekocht en voor mezelf donkere chocolade. En nu hopen dat mijn chocolade Nederland nog haalt volgende week hahaha. En dan heb je chocolade gekocht en ga je met die chocolade aan de wandel in de zon. Slimmer kan het niet worden.

Op zoek naar het strand nog een deel van het stadje gezien. Niet veel bijzonders, gewoon dagelijkse winkels voor de lokale bevolking zeg maar. Op een gegeven moment kwam ik bij een park aan en mijn gevoel zei dat als ik dat door zou lopen, ik vanzelf bij het strand zou komen. Hahaha, maar het was wel waar. Alleen ……….. moest ik tig trappen af en dat is iets wat niet altijd even soepel gaat. Als een dronken oud wijf ga ik treetje voor treetje voelend naar beneden. Dat gekke traplopen naar beneden is een overblijfsel van de infarcten, kan er niets aan doen. Maar het was een heerlijk park en uiteindelijk stond ik op de boulevard. Stukje langs het strand gelopen en op gegeven moment een terrasje uit gekozen. Daar heb ik koffie genomen met churro’s. Nou zagen de churro’s er een beetje uit als bij een wandeling met mijn hond hahaha en waren ze héél anders van smaak als dat ik gewend ben (of moet ik zeggen verwend) en waren die dingen baggervet. Vies waren ze niet hoor, maar gewoon anders zeg maar. Maar ik had een prima plek, prima koffie en prima bediening. Dus wat wil een mens nog meer.

Toen nog een stuk via een ander park naar boven moeten klimmen. Ja want wat je naar beneden loopt, moet je meestal ook weer omhoog. Maar met een rustig tempo is me dat weer helemaal gelukt. Nog wat mooie plaatjes gemaakt van een koereiger gemaakt die daar langs een watertje liep te struinen tot ik aan het eind van een weggetje kwam en in de niet zo verre verte de leidingen van een trein ontwaarde. Omdat ik niet alleen aan het eind van het weggetje maar ook van mijn latijn was, ben ik -op goed geluk- links af geslagen en zag boven gekomen iets dat verdacht veel op een station leek. En ja hoor, ik zat op het station van Villajoyosa. Had dus best weer wat afstand afgelegd.

Ik had de tip van Loes Engel gekregen dat daar ergens een heel mooi winkelcentrum zat, maar dat zet ik dan wel op de to-do lijst voor later. Ik vond het weer genoeg voor deze dag. Op het station van Benidorm de bus net gemist dus  een half uur op een bankje gaan zitten om op de volgende te wachten. Ik heb de tijd en ik zat goed. Thuis gekomen eerst de chocolade koel gezet in de logeer- c.q. voorraadkamer en gekeken of het internet het al deed. Helaas pindakaas. Dus William geappt, die de eigenaar zou inseinen. We zien dus wel wanneer u deze blog te lezen krijgt.

Ondertussen is het tegen vieren en ga ik vast wat voorbereiding voor het avondeten doen. Behalve de churro’s en een paar olijfjes heb ik vanmiddag niets meer gegeten en dus wil ik bijtijds gaan eten vóór ik ga lopen snaaien. Herkenbaar?