Woensdag 8 februari 2023

Soms moet je gewoon dingen doen om er achter te komen dat je het misschien beter niet meer moet doen of willen doen. En dat was vandaag.

Gisteren een heerlijke chilldag gehad, om 10 uur naar bed gegaan en heerlijk geslapen tot kwart voor 6. Natuurlijk 2 x eerder wakker vanwege de plaspauzes, maar die tellen we over het algemeen niet eens meer mee als zijnde wakker geworden. Maar wat gebeurde er nou om kwart voor 6? Geen keffend hondje, geen tractor die het strand glad rijdt, geen lallende Engelsen maar een knal bij de buren en harde stemmen. Omdat de muren hier van papier-maché zijn gemaakt volgens mij, hoorde ik dat de buurman uit bed was gevallen. Nee, ik lach niet, maar een glimlach verschijnt als ik er aan terug denk, wel om mijn mond. Tsja, het zijn dunne muren, ik hoor de buurman/vrouw dan ook snurken ’s nachts als ik wakker ben. Ik lig er niet van wakker, dat dan weer niet. Gelukkig zijn er geen gewonden gevallen. Later verscheen er een nog bredere glimlach op mijn gezicht omdat in onze excursie bus die bewuste buren ook aanwezig bleken. Ssssst !

Ik ben nog wel in slaap gevallen en werd om even over 8 weer wakker. Heerlijk uitgerust ben ik aan de koffie en ontbijt gegaan. Gedoucht, aangekleed en met Carmen op stap. Ik ging kijken voor (t)shirts met lange mouwen, want het is redelijk fris en ik heb maar 1 zo’n t-shirt meegenomen. Ook moest ik naar de apotheek voor paracetamol, want ik had er nog maar één en omdat ik nogal eens hoofd- en botpijn heb (door de chemo-pillen en/of de ziekte zelf), waren de paar die ik had opgenomen al op. Ook moest ik even op zoek naar een pillendoosje, want ik moest mijn medicijnen meenemen omdat het nog niet duidelijk was hoe laat we terug zouden zijn van de excursie. Ook nog even wasmiddel en wasverzachter gehaald om een wasje te draaien één dezer dagen. Samen met Carmen over de boulevard gewandeld op ons gemak en genoten van de hoge golven die er waren. Het was maar 8 graden vanmorgen, dus een jasje was nodig. Boodschappen gehaald, bij de bakker 3 empanada’s gekocht: 2 voor de lunch en 1 voor eventueel eind van de dag voor het innemen van de medicijnen.

Boodschappen thuis gebracht en naar het ophaalpunt voor de excursie. Gezellig hoor, er stond een groepje van 10 mensen. De bus was op tijd en toen we de bus na een aantal tussenstops om mensen in te laden vol hadden met 55 mensen (pfff), zat de sfeer er al snel in. Blijft zo niet mijn ding he? Er kwam net nog geen polonaise voorbij, maar de lolbroeken hadden zich al laten horen. Nou oké, laat mij maar lekker zitten en rond kijken zonder me met anderen te bemoeien. Voordeel van die klep verhalen en onderbroeken lol is dat ik een nieuw woord heb geleerd: paringsclub hahaha.

Natuurlijk kregen we een overdaad aan informatie onderweg, alleen dát al viel me zwaar. Ik herken dat eigenlijk ook nog wel van vorig jaar van de excursie naar Valencia.  

Wat ontzettend jammer is, is dat vandaag in het water is gevallen. Letterlijk en figuurlijk. We hadden bar slecht weer. Dus is genieten van het landschap door de natte ramen helaas niet te doen. Maar ja mensen, het is niet anders. Het is zoals het is en daar is niets tegen in te brengen.

De eerste excursiestop was onderweg bij een tentje waar lokale producten verkocht werden. Te denken valt daarbij aan diverse soorten honing, amandelen, wijnen, fruit en natuurlijk ook bordjes, schaaltje, potjes enz enz met Spaanse figuren. Je mocht er een aantal honingsoorten proeven en ik heb een potje honing met citroen gekocht. Dat was erg lekker.

Nadat iedereen geplast had en het zaakje gezien had gingen we verder. Op weg naar Guadalest. Helaas was het zicht niet erg goed en het regende. Niet leuk hoor, hierdoor waren veel ambachtswinkeltjes gesloten, was het best gevaarlijk lopen op de gladde stenen en ondanks dat we ruim een uur ‘vrije tijd’ hadden, had ik het ook al snel gezien. Kostte me té veel moeite al dat geklauter naar boven. Even in het kerkje gezeten daar en natuurlijk een kaarsje gebrand. Op een gegeven moment -gewoon even geduld hebben- zat ik alleen in het ieniemienie kerkje. Iedereen stuift altijd naar binnen, maakt foto’s en gaat verder. Ik wacht wel hoor, ga toch niet veel anders meer ondernemen hier.

Na zo’n 3 kwartier ben ik langzaam aan weer voorzichtig naar beneden gewandeld. De miezelregen had ondertussen plaats gemaakt voor iets grotere druppels dus al snel zat ik vlak bij de opstapplek in een cafeetje aan de koffie. En ik was niet de enige van het gezelschap. Ik moest trouwens ook plassen als een malle, dus dat ook maar gelijk gedaan. Tsja, je moet eigenlijk Jantje de Boer niet naar een vreemde toilet laten gaan. Want die kan het lichtknopje nergens vinden en loopt dus in het donker langs de muur voelend naar de wc pot. Het kan toch niet waar zijn dat daar geen licht is? Maar ja, ik moest zo nodig, dat ik gewoon in het donker ben gaan zitten. En ineens …………. viel mijn oog op een piepklein blauw lichtje. He, het knopje. Maar op een logische plek zat dat niet hoor. Zeker een 70 cm verderop vanaf de deur in het toilet. Nou, zal wel Spaans zijn. Mañana doen we het licht aan hahaha.

Dus na 2 koppen koffie nog een keer lozen, want we gaan zo vertrekken en ik weet niet wanneer er weer geplast kan worden. Ik had al bewust minder gedronken ook al moet ik 2 liter vocht binnen krijgen per dag. Dat haal ik later op de dag wel weer in.

Om kwart over vijf weer vertrokken naar de volgende stop: Polop. De miezel en iets grotere druppels waren nu overgegaan in keihard regenen. Maar toch in Polop er even uit gegaan met z’n allen om naar het plein met de 140 kraantjes te gaan. Wel interessant en i.p. had ik er mooie foto’s kunnen maken als het niet zo hard zou regen. Camera werd erg nat en ik ook. Je kent die uitdrukking wel toch? Nat tot op je hemd. Laat ik nou toevallig vandaag geen hemd aan hebben, dan maar nat tot op het t-shirt en je lijf. Brrrrr wat was het koud. 7 graden en zeiknat is nie leuk nie. Ik had het helemaal gehad en was gewoon kei kapot. Niks meer voor mij hoor. Ik moet gewoon mijn eigen ding doen en mijn eigen tempo bepalen, dat is het best. Dus …………. voor oma denk ik geen excursies meer. Ik ga zelf wel met de bus naar Denia, Alicante, Villajoyoso en zo. Hoef ik nergens verplicht op een bepaalde tijd te zijn, staat er geen druk op en bepaal ik mijn eigen weg.
Eenmaal weer in Benidorm -bij het uitstappen- werd er nog gevraagd of ik morgen op de koffieochtend van Primavera kwam. Nou ik denk het niet hoor. William zei al gelijk: je bent  moe hè en koffie ochtenden zijn volgens mijn niet zo jouw ding. Dat had William héél goed gezien.

Thuis in het appartement gelijk de douche aangezet en even op temperatuur gekomen. Lekker mijn joggingpak aan gedaan en mijn hamburger gaan bakken. Ik had nog een hele schaal met sla van gisteren over en heb heerlijk zitten eten. Wel met lange tanden hoor. Niet omdat he niet lekker was, maar gewoon omdat ik uitgeput hier aan tafel zit.

Ondertussen is het negen uur en ga ik me terug trekken in mijn hoekje op de bank en ga nog even televisie/laptop kijken. Net bij het nieuws vreselijk zitten huilen om de beelden uit Turkije en Syrië. Ik word er zo verdrietig van en zeker als ik erg moe ben is er geen slot op mijn emoties.

Ik wens iedereen een prettige voortzetting van de avond of van de dag, al naar gelang het tijdstip dat je deze blog zit te lezen.

Adios.

P.S. Morgen wel foto’s plaatsen.