Maandag 13 maart 2023

De dag waarop je, als je wakker wordt, moet denken aan iemand die vandaag jarig is, die tot voor een jaar of 3 geleden een hele goede vriend was, die er altijd voor ons zou zijn. Een vriendschap die was ontstaat vér voor mijn tijd waarop ik met Rinus een relatie kreeg. Dus een vriendschap die voor mij ook startte vanaf 1981. Dus reken maar uit. Uit het oog, maar zeker niet uit het hart. Gefeliciteerd R.D. Ik denk aan jou.

Maar het was zeer zeker ook een dag waarop ik blij was dat mijn lijf -én mijn hoofd- me niet langer in de steek liet. Ik had weer wat energie terug en had weer zin om er even op uit te trekken. Vooral zin in een kop echte koffie, dus ben ik vanmorgen na het vegen en het dweilen gaan douchen, heb de badkamer gelijk even schoon gemaakt en heb me aangekleed en mijn rugzakje ingepakt. Tot op dat moment had ik nog geen beslissing genomen of ik linksom of rechtsom zou gaan.

Als je nog geen vaste plannen hebt en het gevoel van ‘ik zie wel’ toelaat, begint de dag aanzienlijk relaxter. Geen gejaag en geen gestress. Tenslotte ben je daar niet voor hier. Het geeft weer een aangenaam gevoel moet ik je zeggen.

Even dacht ik er aan om naar Villajoyosa te gaan. Daar staat de chocoladefabriek en chocolade museum van Valor, de Spaanse chocolade. Wel gevaarlijk natuurlijk he, zo’n bezoekje. Maar ik durf het wel aan hahaha. Ben nie bang nie.

Even informatie opgezocht, maar 1) je moet reserveren en 2) alleen om 10 uur en om 16 uur is de rondleiding in het Engels. Dus zet ik dit even op de to-do lijst en kijk morgen even wanneer ik dit ga doen.

Dus viel de keus op koffie in Albir. Plattegrond in mijn tas gedaan en naar de bushalte gelopen nadat ik geld had gepind. Bij de ene automaat is dat pinnen duurder als bij de ander dus ben ik nu naar de automaat gelopen waar ik maar 2,50 per transactie hoeft te betalen en bij de ATM moet ik 3,50 betalen. Ja, dag, blijf een Hollander he hahaha.

Ik heb weer aardig wat kilometertjes weg gelopen zeg. Ongemerkt gaat dat toch best hard. Ik heb er klapkuiten van hahaha.

In Albir ben ik aan het begin van de ‘hoofdstraat’ uitgestapt en moest daardoor langs cafe Alfredo, waar een Noorse vlag wappert (al zou de naam dit niet zeggen) en in het Noors het menu op het bord staat. Tsja, wat wil je? De koffie is daar redelijk en ze serveren daar Noorse vafl, dus was de keus niet zo moeilijk. Omdat het al heerlijk weer was -graadje of 22- ben ik op het terras gaan zitten en heb me over gegeven en heb lekker Noorse wafel met jam bij de koffie genomen. Ik moest nog een eindje lopen om aan de boulevard te komen, dus dan moet de innerlijke mens wel sterkt genoeg zijn om die plannen te dragen. Dus heb ik op mijn gemak mensen zitten te bekijken en genoten van de koffie. Nadat dat weggewerkt was, ben ik weer aan de wandel gegaan. Richting boulevard die ik vandaag wat verder wilde gaan verkennen. Onderweg kwam ik een bordje tegen met Sjømannskirken en dus sloeg ik die straat in, wilde wel even kijken. Slimme zet wel:  bergie op en bergie af. Haha, Joyce weer in de bocht hoor. De kerk was op zich niet zo heel bijzonder om te zien en dus vervolgde ik mijn weg via een ander straatje weer richting zee.

Eerst nog bij de Consum supermarkt binnen gestapt om broodjes, chorizo en ijskoffie te kopen voor de lunch. Ik had geen zin om te lunchen op een overvol terras met gekakel en foute muziek. Er zijn grenzen hahaha.

Dus zittend op een bankje aan de boulevard, waar het zonnetje volop scheen maar een lekker windje (zal ik er nog een laten?) en dus het prima uit te houden was. Heerlijk zitten lunchen.

Toen weer aan de wandel, de boulevard af. En voor ik het in de gaten had, zag ik de haven van Altea ! Hmmmmm ? Echt? Ja hoor, ik had gewoon 6 km boulevard gelopen. Zo maar zonder erg in. Alhoewel ik merkte dat ik weer wat vaker ging zitten om foto’s te maken. Voor mij een teken van: niet te ver meer lopen. En dus nog een kilometertje verder naar de bushalte en met de bus terug naar Benidorm. Bij de supermarkt nog een boodschapje gehaald en naar huis gelopen. De benen lieten zich voelen hahaha. Wel lekker gelopen vandaag. Thuis gekomen alle knellende attributen uitgetrokken en in de kaftan gestapt.

Ik wilde vanavond krootjes met spek eten, maar toen ik de speklappen uit de koelkast haalde en het zakje opende kwam me een lucht tegemoet dat ik niet vertrouwde. Het zag er prima uit, maar ik twijfelde door de geur. Dus geen risico genomen en weggegooid. Ik had ze zaterdag pas vers gehaald, maar ja, niks aan te doen.

Dus het zijn witte bonen in tomaten saus en balletje gehakt geworden, die had ik nog in de diepvries. Haal ik morgen wel verse lappen.

Heerlijk gegeten en aan de blog begonnen. Zo de foto’s kijken en in album plaatsen.

Vanavond bankie hangen en nagenieten van deze fijne dag en blij dat ik er weer ‘ben’, hoewel de laatste thuis dagen niet als onprettig heb ervaren. Stukje bij beetje komt zo ook mijn mandala projectje weer af.

Tot morgen, hasta manana

Adios Amigo’s

album: Dagje Albir (myalbum.com)

P.S.

Bij de bijgaande foto wil ik een verhaaltje vertellen waarom ik die foto heb gemaakt.

Oktober 1981. Rinus en ik zijn 1 jaar getrouwd en vieren dat samen met een paar daagjes in  Parijs. Zittend op een bankje tussen bloemenkramen (ik moet eens op zoek naar een van de foto’s van dat weekend en zal u daar binnenkort eens mee verblijden hahaha) openen we een fles wijn en eten stokbrood met franse kaas. Hoe romantisch. Maar dat heeft helemaal niets met de foto te maken hahaha.

Nee, ik wil graag een kaart naar familie in Nederland sturen maar weet ineens met al mijn beste Frans niet meer hoe ook alweer een postzegel heet. Google Translate hadden we nog niet, zelfs nog geen mobiele telefoon en internet. Dus de Baart, slim als dat hij is, is naar de receptie beneden in het hotelletje gegaan en heeft met gebaren (ik was er niet bij, maar zag het helemaal voor me) gevraagd hoe een postzegel in het Frans heette. Om dat niet te vergeten is hij van de receptie beneden tot in onze kamer op de tweede verdieping de trappen op gerend met timbre, timbre, timbre.

Ziet u het voor zich? Daar moest ik vanmiddag gelijk aan denken toen ik dat woord las als bordje op de muur van een prachtig huis. Ik moest even breed glimlachen en gelijk even slikken. Ik wilde u dit niet onthouden …………………….